Hoeveel Nora's laten we nog in de kou staan?

Je bent rond de dertig jaar en woont in Vlaanderen. De kans is groot dat je een diploma op zak hebt en de stempel van piepjonge medewerker van je af kan gooien. Je groeit door en krijgt wat meer verantwoordelijkheid en dito loon. Je bent aan het sparen voor je eigen droomhuisje waar je met je partner naartoe wil trekken. En stilletjes droom je van je eerste kindje. Redelijk, niet?

Niet voor Nora* dus. Nora woont al vijftien jaar in Vlaanderen. Op de vlucht voor de oorlog in Somalië spoelt ze via omzwervingen langs Keniaanse vluchtelingenkampen in België aan. Maar ze is moedig en heel intelligent. Ze is dankbaar voor de kansen die ze hier krijgt en grijpt die bovendien met beide handen.

Nora is ondertussen een echte Gentse. Naast Swahili, Somalisch en Engels spreekt ze perfect Nederlands. Ze bekostigde eigenhandig haar studies via allerlei studentenjobs en werkt momenteel haar master in Afrikaanse Talen en Culturen af. Bovendien zet ze zich in voor een duurzame wereld en heeft ze ondertussen een job te pakken. Als je haar zo ziet, is ze de modelvluchtelinge: mét een diploma, volledig geïntegreerd en klaar voor een mooie toekomst.

Nora droomt ook van een huis. Niet om haar eigen toekomst veilig te stellen, maar voor haar mama, broers en zussen. In Gent, de plaats waar ze getogen is, ze Nederlands leerde, haar middelbare diploma behaalde en naar de unief ging. Dat is ook de stad waar haar moeder en broer werken en haar zussen schoollopen. De huiseigenaar besloot onlangs om het huis dat ze 13 jaar lang huurden, te verkopen. Ze waren zelf kandidaat om het over te nemen maar werden door de eigenaar afgewezen. Dus gingen ze dapper op zoek, eerst naar een koopwoning — bleek onbetaalbaar — om vervolgens hun pijlen te richten op de huurmarkt. Ze hebben immers al ergere watertjes doorzwommen. Een huurhuis vinden, met een budget van 1600 euro per maand, met drie inkomens, dat kan toch niet zo moeilijk zijn?

Elke maand kregen wij collega’s een update van Nora’s speurtocht. Alweer een tiental huizen bezocht. De eigenaar was vriendelijk. Ze zou tegen het einde van de week een antwoord krijgen. De ligging, dicht bij het station van Gent, werd mettertijd niet meer zo belangrijk. Als er maar openbaar vervoer in de buurt was. Misschien kan het ook met een slaapkamer minder? Samen een kamer delen met een paar zussen is best haalbaar. Het budget werd verhoogd, de eisen teruggeschroefd. En zo werden de weken van zoeken maanden. Telkens was het antwoord negatief. ‘Sorry, het appartement of het huis wordt verhuurd aan iemand anders.’

Vertelde ik al dat Nora zwart is? En dat ze een hoofddoek draagt als moslima? Aan de telefoon hoort een eigenaar niet dat ze van buitenlandse afkomst is, maar bij een huisbezoek valt er niet naast te kijken. Nora vangt steeds weer naast het net, keer op keer op keer op keer.

Volgende week, op 31 augustus, moet het gezin het huis uit. Tot op vandaag zonder vooruitzicht op onderdak ... Die situatie roept de vraag op hoelang wij als samenleving nog kunnen wegkijken van dergelijke toestanden. Hoelang nog zal de Vlaamse regering inzetten op meten van discriminatie op de huizenmarkt zonder gevolgen voor wie discrimineert? Hoeveel Nora’s moeten dit nog ondergaan en zo het geloof verliezen in hun medeburgers en het land dat hen kansen gaf? Durven wij, die dezelfde steden bewonen, onze medemensen zo in de kou laten staan?

Heeft er iemand een huis in Gent te huur, het liefst niet te ver van het station en met vier slaapkamers voor 1600 euro per maand? Iemand die vooroordelen aan de kant kan zetten en die mensen een eerlijke kans biedt? Nora en haar familie danken je.

*Nora is een schuilnaam. Haar echte naam is bekend bij de redactie

naar artikel in De Standaard (achter betaalmuur)